Leren van honden: Optimist
Toen ik een jaar of twintig was ontmoette ik
mijn eerste leermeester. In die tijd
ging het niet geweldig met me; ik was eenzaam, niet sociaal en zonder
doel op Ibiza
beland. Ik maakte voornamelijk
ruzie en hield mensen het liefst op afstand. Mede vanwege
mijn onvermogen om contact te leggen met andere mensen bracht ik mijn
dagen op Ibiza door met het maken van lange wandelingen over
het
eiland. Ik bezocht de kust,
de stad Ibiza of het binnenland van het eiland. Die keer
besloot
ik om langs een industriegebied bij Ibiza stad naar de kust te
lopen. Het was rond 12
uur en vreselijk warm. Ik liep in de brandende zon over het
industrieterrein en daar
zat ze: hijgend, warm, langharig en vies.
Een klein zwart hondje met een vacht vol klitten.
Nu was ik gewend om altijd
en overal
zwerfhonden te vinden.
Meestal zocht ik dan net zo lang tot ik een baas voor ze gevonden had
maar deze keer nam ik
mij voor om het anders te doen: Ik ging mij niet hechten, haar niet
adopteren,
niet al mijn eenzame gevoelens projecteren op haar maar zou de situatie
laten
voor wat die was. Ik keek nog eens naar het hijgende hoopje hond en
bedacht dat
alleen water geven geen kwaad zou kunnen. Zonder uitnodiging
volgde het
hondje mij al en in keerde terug naar mijn toenmalige slaapplek. Ik gaf het hondje wat
water en besloot dat mijn rol hiermee was uitgespeeld.
Het liep echter anders. Het
hondje bleef mij onvermoeibaar volgen. Ik bedacht dat als ik
terug liep
naar de plek waar ik haar gevonden had ze wel haar eigen weg zou gaan:
niet
dus. Ik bedacht dat wanneer ik naar Ibiza stad zou gaan ze daar
eventueel haar
eigen richting zou zoeken; niet dus. Ik klom
s'avonds naar mijn
slaapplek op de boot en bedacht dat ze gedurende de nacht wel zou
verdwijnen:
niet dus, Toen ik 's ochtends naar buiten kwam lag ze opgerold onderaan
de
trap en sprong op om mij enthousiast te begroeten. Langzaam maar zeker
begreep ik
dat ik deze keer niet voor een hond koos maar dat de hond voor mij had
gekozen.
Dat ik uiteindelijk ook
voor haar koos bemerkte ik niet lang
daarna toen ik haar gewassen en geknipt meenam naar een café
in Ibiza stad en
er een jongen naar mij toeliep die zei: "Hé, dat is
Mora, mijn
hond, je hebt haar geknipt en ze loopt mank." Het hondje dat ik
inmiddels Optimist had gedoopt lag in een rechte lijn met haar kop plat
op de grond. "Mora, kom!"
riep de jongen. Optimist bleef liggen en het enige dat bewoog
was haar linkeroog dat even oplichtte naar mij, toen naar hem en
wederom naar
mij. Het was alsof ze met die blik tegen mij zei: "verraad mij niet, ik
hoor bij jou". De jongen probeerde het nogmaals. Weer geen reactie.
"Dan heb ik mij zeker vergist"zei hij. Ik pakte Optimist op
(Ik wilde
niet dat hij zag dat ze inderdaad mank liep) en zei: "dat denk ik ook,
Ze heet
Optimist en ze is gisteren vanuit Nederland met mij meegekomen.".
Daarna
liep ik snel het café uit en ben nooit meer teruggaan bang
om de jongen
nogmaals tegen te komen en het risico te lopen dat hij haar alsnog zou
opeisen.
Vanaf
dat moment is mijn eigen socialisering begonnen. Mede door Optimist verschool
ik mij steeds
minder
achter een masker van ongevoeligheid en durfde ik mij kwetsbaar op te stellen. Na
Optimist zijn er nog veel andere honden gevolgd. Van elk van hen heb ik
iets nieuws over mijzelf geleerd en ben ik
als persoon verder gegroeid. Ik heb zelf mogen ervaren hoe helend de
interactie met honden kan werken en wil mij daarom inzetten om deze
ervaringen voor anderen mogelijk te maken.
|
Contact:
DOG RESEARCH
Postbus 1636
1000 BP Amsterdam
The Netherlands
info@dogresearch.nl
|