Leren van honden: Optimist 

 

Toen ik een jaar of twintig was ontmoette ik mijn eerste leermeester. In die tijd ging het niet geweldig met me; ik was eenzaam, niet sociaal en zonder doel op Ibiza beland.  Ik maakte voornamelijk ruzie en hield mensen het liefst op afstand. Mede vanwege mijn onvermogen om contact te leggen met andere mensen bracht ik mijn dagen op Ibiza door met het maken van lange wandelingen over het eiland. Ik bezocht de kust, de stad Ibiza of het binnenland van  het eiland. Die keer besloot ik om langs een industriegebied bij Ibiza stad naar de kust te lopen. Het was rond 12 uur en vreselijk warm. Ik liep in de brandende zon over het industrieterrein en daar zat ze: hijgend, warm, langharig en vies. Een klein zwart hondje met een vacht vol klitten.  

Nu was ik gewend om altijd en overal zwerfhonden te vinden. Meestal zocht ik dan net zo lang tot ik een baas voor ze gevonden had maar deze keer nam ik mij voor om het anders te doen: Ik ging mij niet hechten, haar niet adopteren, niet al mijn eenzame gevoelens projecteren op haar maar zou de situatie laten voor wat die was. Ik keek nog eens naar het hijgende hoopje hond en bedacht dat alleen water geven geen kwaad zou kunnen. Zonder uitnodiging volgde het hondje mij al en in keerde terug naar mijn toenmalige slaapplek. Ik gaf het hondje wat water en besloot dat mijn rol hiermee was uitgespeeld.

Het liep echter anders. Het hondje bleef mij onvermoeibaar volgen. Ik bedacht dat als ik terug liep naar de plek waar ik haar gevonden had ze wel haar eigen weg zou gaan: niet dus. Ik bedacht dat wanneer ik naar Ibiza stad zou gaan ze daar eventueel haar eigen richting zou zoeken; niet dus. Ik klom s'avonds naar mijn slaapplek op de boot en bedacht dat ze gedurende de nacht wel zou verdwijnen: niet dus, Toen ik 's ochtends naar buiten kwam lag ze opgerold onderaan de trap en sprong op om mij enthousiast te begroeten. Langzaam maar zeker begreep ik dat ik deze keer niet voor een hond koos maar dat de hond voor mij had gekozen.

Dat ik uiteindelijk ook voor haar koos bemerkte ik niet lang daarna toen ik haar gewassen en geknipt meenam naar een café in Ibiza stad en er een jongen naar mij toeliep die zei: "Hé, dat is Mora, mijn hond, je hebt haar geknipt en ze loopt mank." Het hondje dat ik inmiddels Optimist had gedoopt lag in een rechte lijn met haar kop plat op de grond. "Mora, kom!" riep de jongen. Optimist bleef liggen en het enige dat bewoog was haar linkeroog dat even oplichtte naar mij, toen naar hem en wederom naar mij. Het was alsof ze met die blik tegen mij zei: "verraad mij niet, ik hoor bij jou". De jongen probeerde het nogmaals. Weer geen reactie. "Dan heb ik mij zeker vergist"zei hij.  Ik pakte Optimist op (Ik wilde niet dat hij zag dat ze inderdaad mank liep) en zei: "dat denk ik ook, Ze heet Optimist en ze is gisteren vanuit Nederland met mij meegekomen.". Daarna liep ik snel het café uit en ben nooit meer teruggaan bang om de jongen nogmaals tegen te komen en het risico te lopen dat hij haar alsnog zou opeisen.

Vanaf dat moment is mijn eigen socialisering begonnen. Mede door Optimist  verschool ik mij steeds minder achter een masker van ongevoeligheid en durfde ik mij kwetsbaar op te stellen.  Na Optimist zijn er nog veel andere honden gevolgd. Van elk van hen heb ik iets nieuws over mijzelf geleerd en ben ik als persoon verder gegroeid. Ik heb zelf mogen ervaren hoe helend de interactie met honden kan werken en wil mij daarom inzetten om deze ervaringen voor anderen mogelijk te maken.
optimist

isis opt

Contact:

DOG RESEARCH

Postbus 1636

1000 BP Amsterdam

The Netherlands

info@dogresearch.nl